De pers was unaniem Lyrisch over de nieuwe voorstelling van Micha Wertheim
Volkskrant ★★★★★: Wertheim oogt chaotisch, maar hij heeft een masterplan
“Waarom gaan mensen naar een show van cabaretier Micha Wertheim? Omdat ze, aldus de theorie van Wertheim zelf, zo het signaal afgeven dat ze het ‘intelligentere cabaretsegment’ bezoeken. ‘Jullie feliciteren jezelf ten koste van mij’, zegt Wertheim met een sardonisch lachje, halverwege de duizelingwekkende voorstelling Voor Zichzelf, waarin hij het publiek op talloze manieren treitert, uitdaagt en op het verkeerde been zet. (…) De studie Cultuurwetenschappen die hij ooit volgde aan de Universiteit Maastricht heeft duidelijk haar sporen nagelaten, want veel van wat Wertheim op het podium doet, raakt aan de theoretische kanten van de kunst. (…) Onnavolgbaar en hilarisch verhaal. (…) Het oogt allemaal uitermate chaotisch, maar het is uiteraard – want zo goed kennen we deze cabaretier inmiddels – voorzien van een masterplan. Voor Zichzelf mondt uit in een fabelachtig mooie finale die onderstreept dat Micha Wertheim een vorm van cabaret maakt die uniek is.”
De Telegraaf ★★★★★: Gerafineerd kat-en-muisspel
(…)”De cabaretier speelt in zijn nieuwste voorstelling een zeer geraffineerd kat-en-muisspel met zijn publiek. Een soort Mastermind en Stratego ineen, waarbij hij zijn toeschouwers steeds twee stappen voor blijft. Hij stoeit met het gegeven van de leugen, zijn relatie met zijn publiek en het autonome kunstenaarschap. (…) Wertheim sart, treitert, tergt en daagt uit. (…) Voor zichzelf is zo duivels goed, dit moet je gewoon gaan zien.
Trouw ★★★★: De grap van het eigen vak
“Hij is een merknaam geworden voor intelligent, vooruitstrevend cabaret waar bepaalde mensen zich maar al te graag mee profileren. (…) Ook nu weer maakt Micha Wertheim een uiterst geraffineerde voorstelling die bij vlagen zeer grappig is en óók over het vak gaat. Hij maakt, met behulp van geestige voorbeelden over zijn vader en succesauteur Herman Koch, duidelijk hoe de retorische trucs van een cabaretier (of schrijver) eruit zien en hoe je ze moet toepassen. (…) Micha Wertheim voor zichzelf zal voor de ene toeschouwer een briljant opgezette verhandeling over kunst, leugen en waarheid zijn, een ander raakt het spoor bijster in de ogenschijnlijke warboel van verhalen, grappen en filosofieën. In beide gevallen wordt het tot in het uiterste doorgevoerd en dat verdient een grote pluim.”
De Theaterkrant.nl ★★★★★: Superieure Wertheim leidt publiek in zijn fuik
“Deze idiote, ontregelende, treiterende en bizarre zoektocht naar zijn band met zijn publiek steekt fenomenaal in elkaar, kent briljante redeneringen, ontspoort magistraal en heeft een slot om te zoenen. Met zoveel superlatieven is geen andere conclusie te trekken. (…)
De titel is een superieure leugen. Zoals er in de voorstelling vele zitten. Opgediend met voor iedereen herkenbare ijkpunten, want dan worden leugens geloofwaardig. Hij liegt over die leugens, laat daarbinnen weer nieuwe fantasietjes los en daar weer variaties op, zodat we het spoor bijster raken. Maar een artiest hoeft eigenlijk zelf niet zoveel te liegen, is zijn stelling, publiek is vaak heel gewillig om zelf in de fuik van de leugens te zwemmen. (…) Micha Wertheim voor zichzelf is één grote grap van meer dan anderhalf uur. En zo’n grap valt niet in woorden te vatten. Ook niet in sterren, ook al staan er hier vijf.”
Het Parool ★★★★: Razend knap geconstrueerde zoektocht naar identiteit
”Micha Wertheim voor zichzelf is een uitdagende, razend knap geconstrueerde zoektocht naar identiteit.”
NRC ★★★★★: Gevangen in het spiegelpaleis van Micha Wertheim
“
In zijn zesde programma, Voor Zichzelf, tornt Micha Wertheim opnieuw aan de fundamenten van het cabaret. (…) Voor Zichzelf is een ironische constructie waarin elk verhaal demonstreert dat Wertheim geen voorstelling wil maken. Het is een uit metaforen opgetrokken voorstelling die zelf weer metafoor is. (…) In dit met academisch vernuft opgetrokken spiegelpaleis zet het genie Wertheim ook zichzelf op virtuoze wijze gevangen. (…) Ook de beschimpte en geprikkelde toeschouwer moet zich uit dit spiegelpaleis wurmen om te kunnen verwerken wat hij heeft gezien: een gehaaide les in retorica en in de werkwijze van taal, van religie. Als je gelooft in het woord bouw je voort op de leugens die je krijgt aangereikt. Dit is een voorstelling waar je eindeloos op blijft kauwen. Dank je wel, meneer de cabaretier. Chapeau.“
